පරිත්‍යාගය

කළුවර මුල්ලකට වෙලා විටින් විට ඔච්චමට හිනාවෙන අහසෙ තරු දිහා මට බැලුණෙ පුරුද්දට වගේ... අවටින් ඇහුණ සංගීතය කන්දෙකෙන් රිංගලා කෙලින්ම බදාගත්තෙ හදවත.. අනවසරෙන්ම එළියට එන්න ඔන්න මෙන්න තිවුණ ඒ කඳුළු නවත්තගත්තෙ ඒ කඳුළු එළියට පෙනේවි කියලා හිතාගෙන.. උගුරෙ හිරවුණ කටුවක වේදනාවෙන් මම බලාගෙන හිටියෙ වීදුරුව දිහා.. නිවි නිවි පත්තුවෙන පාට විදුලි ලාම්පු වල හෙවනැලි අපි දෙන්නගෙම මූණුවලට වැටුණෙ, බලාගෙන හිටිය අයට ප්‍රකෘතියෙන් කිසිවක් කියන්න පුළුවන් හැගිම් මවලා නෙමෙයි.. ඒ වැටෙන පාට වලින් හදවතේ හරිම පාට කියන්න පුළුවන් වුණානම්... අපේ හිත්වල තිබුණ සිතිවිලි වචන වලට පෙරලන්න පුළුවන් වුණානම්... කවදාවත් ජීවත් වෙන එක මේ තරම් අමාරුවෙන එකක් නැහැ එහෙනම්... එකපාරටම කොහෙදෝ ඉදන් අමතකවෙලා වගේ දුවගෙන ආව සීතලට ඇ‍‍ඟේ හිරිගඩු ඇහැරවද්දී... අපි දෙන්නම වීදුරුව හිස්කලේ තරඟයට වගේ..


චන්දරේගෙ මූණෙ ඇඳුණෙ හිනාවක්.. හදවතේ තියෙන සතුටත් එක්ක හිනාවෙන හිනාවක්.. ඒ හිනාව මීට අවුරුදු ගණනකට කලින් මගෙන් අතුරුදහන් වුණ ඒ අතීතයේ හිනාව.. උඩතට්ටුවේ සිටන් පියගැටපෙළ දිගේ සුදු ඇදුමකින් මල්කළඹකුත් සමඟ මගෙ මූණ දිහා බලාගෙන පහළට බහින සුරංගනාවිය.. ඒ මූණෙ තිබුණෙ දුකද සතුටද කියන්න මං අතරමං වුණේ ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට මා දිහාවට පාන කුසලානයකින් මගේ මූණෙ හැඩ බලනවා වගෙයි.. කවුදෝ ඒ දර්ශණ පටයට පිවිසිලා ජයග්‍රාහී පීත්ත පටියත් එක්ක කුසලානය අතට ගනිද්දී අවටින් ඇහුණ සුබ පැතුම් එක්ක මං මඟ නතරවුණේ තරඟයකදි වැරදිලා ප්‍රචාරය වුණ ජයග්‍රහයකයගෙ හඬ සවන් වැකුණ ගාණට දුකත් ලැජ්ජාවත් සමඟ... ප්‍රකෘතියට... දිනාගන්න බැරිවුණ ඒ ආදරය කවුදෝ කෙනෙක් ජයගද්දි.. මං හිටියෙ බොදවුණ ඇස්වලින් ඒ දිහා බලාගෙන.. හැමෝම ඇවිත් සුබ පතද්දි මං ඈතට වෙලා බලාගෙන හිටියෙ හැගීම් වචන වලට පෙරළගන්න පරිවර්තකයෙක්වත් නැතිව... හැමෝගෙම සුදු විලද අහුරු ආශිර්වාදයට බයෙන් පැනලා ගිය මතක සමනල්ලු තවමත් මගෙ හදවත ඇතුලෙ එළියට එන්න බැරිව හිරවෙලා.. මං ආයෙමත් හිස්වුණ වීදුරුව පුරවගෙන උගුරක් උ‍ගුරෙන් පහතට හලාගත්තෙ ඒ බයටවත් උන් ටිකව නතරකරගන්න.. ඒත් උන් සැහැල්ලුවෙන් පියාඹන්නෙ මේ වගේ වෙලාවට බව මං අවුරුදු ගණනක ඉදන් දන්නවා.. ඒ උයනෙ පාලකයා විදිහට..


"හෙට ප්‍රියන්වදාගෙ උපන්දිනේ.. 
මං හොඳ තෑග්ගක් තවම හොයනවා මචං.." 


එක පාරටම ආව මුහුදු රැල්ලක සද්දෙ මගෙ කනට ඇහුනෙ චන්ද්‍රේගෙ හදවතේ බරත් අරගෙනම පිට වුණ සුසුම මැදින් හීනියට ඇහුණෙ "මාව බේරගන්න" නොකියා කියන මැලවුණ කටහඬ හීන් කෙඳිරියක් ගාණට.. කීකරුකරන් හිටිය සමනල්ලු ඒ මේ අත ආයෙත් ‍විසිරෙන්න ගත්තෙ සිහිනයක අතරමං කලා වගෙයි.. මෙච්චර වෙලා වීදුරුවෙ ගිනිපාට වතුරට ගිලිලා තිබුණ මගෙ ඇස් දෙක එසවුණෙ නොදැනම.. 


ඔව්.. මුළු හිතම ආදරෙන් පිදුව මගෙ ආදර ප්‍රියන්වදාගෙ උපන්දිනේ හෙට.. කවදාවත් දෙන්න බැරිවුණ ඒ පුංචි තිළිණය තවමත් යන යන තැන තනිරකින කාර්යාල බෑගයේ.. අවුරුදු ගණනක මතක එක්ක.. හිතට දැනුනෙ මහ තනිකමක්.. බදාගෙන හිටිය මම මගේ කියන මතක... මේ අවුරුදු ගණනට දෙන්නට කවුරුත් හිටියෙ නැති.. මතකය විතරක්ම රිදවන ඒ තිළිණය..


"මේක තියාගනින්.. ඕක දෙන්න දැන් මට කවුරුත් නැහැ.. හිටිය අයත් යන්න ගිහින්.."


චන්ද්‍රේගෙ හිතෙන් ඉපැදුන කඳුළු ගිලෙන්න ඔන්න මෙන්න තිබුණ රතු ඇස් වසාගෙන අවර්ණ කඳුළු කම්මුල් හරහා අඳුරේම ගලාගෙන යද්දී ඒ මුහුණ මගෙන් සඟවන්න මගේ මිත්‍රයා අසාර්ථක උත්සහයක යෙදීසිටියෙ වැටුණ පාට ලාම්පු එළි ඒ කඳුළු වලට වෙනස් අරුත් එකතුකරනවා බලන් ඉන්න බැරිවද.. නැතිනම්.. ඒ කඳුළු වල අවර්ණබව මම විනිවිද දකිවිද කියලා බයෙන්ද මම දන්නෙ නැහැ.. 


බලාගෙන ඉන්න මුළු ලෝකයම කියාවි මේ ආදරයේ පාට බව.. 
එත්.. ඒත්..  කාටවත් නොපෙනෙන පාට ලාම්පු වලට නිරාවරණය නොවෙන හිත ඇතුලෙන් පටන් අරන් ගලන කඳුලක පාට..? හඳුනගන්න..