රකුසන් පුද දී මිනිසුන් සැනසෙනවා..

2012 අවසානවුණේ මේ විශ්වයේ යම් යම් වෙනස්වීම් තොගයක් කරලා කියලා අමුතුවෙන් පිළිගන්න , මතක්කරන්න දෙයක් නැහැ. පිළිගත්තත් නැතත් මනුෂ්‍යයින්ගෙ සිතුම් පැතුම්, මේ ස්වභාව දහම නරක අතටම ව්‍යපර්ය්‍යාසයන්ට යටවෙලා ඉවරයි. එකම මුට්ටියේ බත් බාගයක් ඉදෙද්දි අනිත් අත අමුවෙන වර්තමාණය ගැන බොහෝදෙනා අනාවැකි කිව්වෙ අද ඊයෙක නෙමෙයි. කළු කපුටොත් සුදුවෙලා ඉන්න කාලෙ මෑත භාගයේ පහල වුණ තමා බුදුවරුන් යැයි කියාගන්නා අයගෙ පෙලහර අපි ඇස් පනාපිට දැක්කත් ඇස් කන් වහන් ඉන්න අය ඒ ‍දිහාවට ඇදෙන හැටි පුදුමයෙන් බලාගෙන ඉන්න අපිට සිද්ධවුණා. රටක වගකීමක් දරන්නට අවශ්‍යය මාධ්‍යක් වුණත් ඒවෙනුවෙන් නිහඬපිළිවෙත් රකිද්දි එයට එරෙහිවෙන්න අපේ ශක්තිය මුදල් වලින් යටවුණාද..? 

කාලෙක ඉදන් ලියන්න හිතාගෙන හිටියත් ජාතිවාදයත් ආගම් වාදයත් සැරටම නැගලා ගිය පහුගිය ටිකේ මේ ගැන නොලියා හිටි එක හොඳයි කියලා හිතුණත් අද කවියක් කතාවක් ලියලා අත්දෙක බැඳගෙන ඉන්න හිත දුන්නෙ නැහැ. ලියන්නෙ අවංකවම හිත කලකිරීමෙන්. ජාති වාදයක්වත් ආගම්වාදයක් නිසානම් නෙමෙයි..! මිනිස්සු මේ තරම් පිරිහෙන්න ග්‍රහයො මාරුවුණේ කතාවෙලාවද, සාම ගිවිසුමක් ගහලවද අද ඊයෙක නම් නෙමෙයි. තමාගෙම කිරිකැටියා දෙමාපියන්ගෙම අත්වලින් අවසන් හුස්ම හෙලද්දි, ආදරයෙන් බැ‍ඳෙන පවුල්-පන්සල් ප්‍රේතයො යක්ෂණියො වෙලා දඟලද්දි, තාක්ෂණයෙ දියුණුවත් එක්ක අපිට අපිවම අමතකවෙද්දි.. ලෝකෙ විනාසෙ කිය කිය ස්වභාව ධර්මය විනාශවෙනකල් කට ඇරගෙන බලාගෙන හිටිය අයට අමතක වුණා, තමාගෙ හිත පිරිහීමෙන් මේ ලෝකෙ විනාශය වෙලා ඉවරයි කියලා. 

මනුස්සයෙක්ගෙ හිත සුවපත් කරන්න, මනුවර්ගයට යහමග පෙන්වන්න එදා යම් කිසි ධර්මයක්, ආගමක් නියෝජකයන් ‍ඒ කටයුත්ත ඒ යුතුකම හරි හැටි ඉෂ්ථ නොකරන්න අද අපිට ශ්‍රී ලංකාව කියලා ඉතිරිවෙන්න ගියේ මනුස්සකමින් කෘෂව ගිය කාන්තරයක්. ඔවුන් දේශපාලනය කලේ නැහැ ඒ තත්වය රැක ගන්න. මුදල් හම්බකලේ නැහැ මඩි ගහගන්න. දානයකට වඩිද්දි මට ඕනා ඩෙසට් එකට මේවා මේවා ඕනෙ කිව්වෙ නැහැ. රට ජාතිය ආගම වෙනුවෙන් හැම පන්සලකම හැම දේවස්ථානයකම අත්වැල් බැඳගත්තා. පන්සලින් පූජකතුමන්ලත් දේවස්ථානයෙන් හාමුදුරුවරුත් බිහිවුණ සමාජයක් අපිට තිබුණා. ඇත්ත බෞද්ධ රටට විවිධ බලපෑම් එල්ලවුණා. හින්දු ආගම ආවා. එයින් කොටසක් ජීවත් වුණා. දෙමළ අය ආවා. ඒත් ඔවුන් හැමදෙනාටම එක අරමුණක් තිබුණා. ඒ මේ මං මියැදෙන රට කියලා. ඒ ඉස්සර. ඒත් දැන් එකිනෙක්කෙනා තලාගෙන තමා අනිත් කෙනාට වඩා උසස් බව කියාගන්න තියෙන තරඟයෙන් අන්තිමට උරුම වෙන්නෙ කාටද මොනවද..? 

ශ්‍රී ලාංකිකයන් බොහෝදෙනෙක් අද වෙද්දි ජීවත් වෙන්නෙ වෙනත් රටවල. විදේශ ශ්‍රමිකයන් නමින්.  ඉස්සර පවුල් රුකක් ගත්තම එතනින් විදේශ ගතව තිබුණෙ ඉතාමත් අඩු පිරිසක්. වර්තමාණෙ ඒ තත්වෙ වෙනස්. ‍රට නොගිය පවුලක කෙනෙක් හොයාගන්න අපහසු තරම්. ඉතින් ඔවුන් වෙනුවෙන් ධර්මය ප්‍රචාරය කරන්න ඒවෙනුවෙන් ඇපකැප වෙන්න මේ වෙනත් රටවලට යන පූජ්‍ය පක්ෂය ගැන දැන් දැන් අහන්න දකින්න ලැබෙන්නෙ කලකිරෙන දේවල්. ඉතාලියෙ මිලානෝ නඟරයේ පන්සල් 3 නම් ජනතාව හදුන්වන්නෙ වෛරාරාමය, දූෂ්‍යාරාමය සහ ක්‍රෝධාරාමය විදිහට.අනෙක් පන්සල් වල හාමුදුරුවන් විරසකයි. ඔවුන් වඩින පිංකමකට දානකයක අනිත් අය වඩින්නෙ නැහැ. අද වෙද්දි බණ දේශනාව දෙන්නෙ එන පවුල් 10කවත් ප්‍රශ්න ටාගට් කරගෙන. ඒ කියන බණ අහලා හාමුදුරුවන්ට දුක කියාගෙන එනකොට ඒ කෙනාව යටත් කරගන්න ඔවුන්ට පුළුවන්. විශේෂයෙන් පිරිමිකෙනා වරදෙහි බැඳිලනම් ඒක තවත් ලේසියි. ළඟට ලංකරන් ඔහුව යහපතට ගන්නවා වෙනුවට.. "ඕවා මහත්තයෝ නෝනට නොදැනෙන්න කරන්න තිබ්බනෙ" කියන තරමටම ඔවුන් ධාන්‍යට සම වැදිලා. දුක කියන්න දුක අහන්න කවුරුත් නැතිවෙනකොට වඳින්න යන දේවාලෙම ඉහේ කඩාගෙන වැටිලා උදව් ඉල්ලා කෑ ගහද්දි තවත් ඒමතටම බර දාන්න එයාලා හරි කැමති. බරපතල අසනීපයක් වුණත් රෝහලකට ඇවිත් සුවදුක් අහනවාවෙනුවට මාසෙකට ආධාර අර කරදරේ වැටුණ අයගෙන් ඉල්ලන්න තරම් අද පූජ්‍යය පක්ෂයට හිතක් ලැබුණෙ කොහොමද කියලා අහන්න දෙවියොත් පඬුපුල් ආසනේ මහපොළවට විසික්කරලා පාර්ලිමේන්තුවෙන් ආසනයක් වෙන්කරන්ද කියලත් සැකයි. කොයිතරම් විලාප ඇහුනත් නෑසුන ගාණට ඉන්න.

 අද අහන්න දකින්න ලැබෙන්න එදා ගරුකමින් රැකගත් චීවර විකුණන බොහෝ ගරු පක්ෂපාතව කතා කරන්න බැරි පිරිසක්. යාචකයන්ට චීවරය අන්දවලා පාරක් පාරක්ගානෙ අහවල් පන්සලේ හාමුදුරුවො දැන් අසාධ්‍යයි කියලා සල්ලි එකතුකරන තරමටම එදා තොටගමුවෙ රාහුල හිමියන් හිටිය බෞද්ධ දේශය අද මේ තත්වයට වැටෙන්න හේතුවුණේ කාගෙ අනුහසින්ද කියන්න තේරුම් ගන්න අමාරු වුණත් රටක නීතිය සදාචාරය මරල හැංගුව හංගලා මැරුවද කියල දන්නෙ ඒ වගකීම් දරණ "උත්තමයන්" ම තමයි. අද වෙද්දි රට ඇතුලෙ විතරක් නෙමෙයි රටින් පිටත් අණවිණ කොඩිවිණ කරන්න සිංහලයො පෙළඹිලා. ඒ තවත් කෙනෙක්ගෙ දියුණුව දරාගෙන ඉන්න බැරිව.  හාමුදුරුවො පූජ්‍යපක්ෂෙ අය මෙහෙම කරද්දි අද ඉතාලියෙ බෞද්ධයන් පන්සලක පිංකමකට, සහබාගිත්වය ‍විතරක් නෙමෙයි පන්සලක්වත් පෙන්වන්න පවා බැරි මට්ටමකට ඇවිත්. 

පහළවුණ බුදුවරුයැයි කියාගන්නා අය වෙනුවට දැන් දැන් සුජාතා මෑණිවරුනුත් පහලවෙන්න අරන්. මේ කියන්නෙ අර රටේ වෙන දේවල් වහන්න ඔළුව කන්න පෙන්වන මෙගා ඩෙගා නාට්‍යවලින් ඔළුව පුරවගෙන ඒ දිහා කන්න නැතත් බලාගෙන ඉන්න අය මනසින් දුර්වලව උජාරුවෙනවා කියන එක. ඔය පහල වුණායැයි කියාගන්න හාමුදුරු කෙනෙක් ලස්සන ගෑණු ළමයෙක්ට කියලා තියෙනවනෙ "ඔයා මෙහෙ ඉපදෙන්න ඕන කෙනෙක් නෙමෙයි. බුදුහාමුදුරුවන්ගෙ කාලෙ හිටිය කෙනෙක්ය ඔයා. දිව්‍ය අප්සරාවක්" ය කියලා. අනේ ඉතින් ඒ දැරිවි දැන් ස්කයිප් හරහා ධර්මය දේශනා කරනවා. පිටරට ඇත්තියන්ට. වෙනත් රටවලට ඉන්න තම නෑදෑ හිතමිතුරන්ටත් ඒ මඟට යොමුකරගන්න උත්සහා ගන්නවා. කරදරයකට මුහුණ දුන්නාම ඔවුන් අල්ලගන්න දුර්වලම තැන එතැන. පවුල් ප්‍රශ්න අතර ‍දෝලනය වෙද්දි හිතේ තියෙන දුක් ඔවුන්ට සුවකරන්න හරි රුසියො ඔවුන්. බලාගෙන..! මුදල් වලින් ඔබගෙ ප්‍රශ්න විසඳාවි ඒත් මුළු ජීවිත කාලෙ විතරක් නෙමෙයි තව පරම්පරා ගාණක් යනකනුත් ඒ වරද ඔබ පසු පස ඒවි. රටේ ධර්මය පි‍රිහෙද්දි මූලධර්මවාදීන්ට නැගිටින්න හොඳ තෝතැන්නක්. එකක කියයි බෙහෙත් බොන්න බෑ ලෙඩකට කියලා. තව කියයි රුධිරපාරවිලනය (ලේ දීම) තහනම් කියලා. මනුස්සයො පරිනාමය වෙලා ඒ දේවල් මිනිස් මො‍ළයෙන් හොයාගත්තෙ තව ජීවත් වෙන්න මිසක මැරෙන්න නෙමෙයි. 

අපි මහලොකුවට අපි ලංකාවෙ කිව්වට විදේශරටකට ගිහින් අපේ රටේ සියයට ගණනක් ඉන්නෙ බෞද්ධයන් කිව්වට ඒ ගිහියන් කරන වැඩ අහන්න දකින්න ලැබෙනකොට.. ලෞකික ජීවිතයෙ එක අතකුයි ගිහි ජීවිතයෙ තව අතකුයි තියාගෙන ඒ ගෙවන ජීවිතයට දෙන නම මොකද්ද. දුකයි පිරිත් පැන් උතුරන්න ගාථාවක් කියාගන්න බැරිව රීමේක් කරලා හරි, ට්‍රැක් පැන පැන වටාපතේ පිටිපස්සෙ ලියාගෙන ඇවිත් දේශනාව දෙනකොට. මොළගෙඩි කල්පනාකලොත් පහුගියටිකේ විවිධ ආගම්වලට බැන්නට අපි අපිටමයි මඩුවල්ගෙන් තලාගන්න ඕනෙ කියලා තේරේවි. කොටියා කොටියමයි වගේම.. සර්පයා සර්පයමයි. ඒකා කිරිබිව්වත්.. කැලේ මාරුවුණාට පුල්ලි එහෙම්මමයි. උන්ව ගෙනල්ලා කිරිපොව්වත් ඒකා මැරිලා ඉපදුනේ නෑනෙ. සෝවාන් ඵල නෙලුව මාර්ගඵල ලබාගත්ත කිසිම තැනැත්තෙක් උඩ පනින්නෙ නෑ මට මේක කරන්න පුළුවන් අරක කරන්න පුළුවන්කියලා. ඒ අය කවදාවත් වාසි ප්‍රයෝජන මත ඒ දේවල් ප්‍රදර්ශණය කරන්නෙ නැහැ. ප්‍රසිද්ධ ජීවිත ගත කරන්නෙ නැහැ. උඩපැන්න අය කලේ මොකද්ද කියලා රටේ ලෝකෙ සිද්ධවෙන දේවල් ගැන ඇහැ කන තියාගෙන ඉන්න අයට අරුමයක් නෙමෙයි. සල්ලිවලින් අන්ධවුණ, ලෝක සැප වීණා නාදවලින් බිහිරිවුණ අලින් ෆේස්බුක් ස්කයිප් මාර්ගයෙන් දැන් විවිධ ආගම් , ධර්ම ප්‍රචාරණය ‍ජයටම යනවා. මූලධර්මවාදීන් වෙනත් ජාතිකයන් දැන සිංහල ඉගෙන ගෙන ගෙදරින් ගෙදරට ගිහින් අපේ අයව ඇදගන්නවා. නිකන් නෙමෙයි මුදල් වලින් , ප්‍රශ්න වලට විසඳුම් වලින්. අද ළමයි වෙනත් ආගමක දෙමව්පියො තවත් ධර්මයක.

මනුස්සයො කොයිතරම් මායාවෙන්, අන්ධ කරලද කියන්න වර්තමාණයෙ සංගණනය කරන්න බැහැ. තමාට නොතේරෙන්න බුද්ධියෙන් නොපෙනෙන්න තරමටම ඔවුන් ඔබවත් මාවත් යොදාගනිවී.. තමන් අදහන ආගම , ධර්මය හරියට අදහන්න. විශ්වාසයෙන්.. මඩේ හිටෙව්ව ඉන්නවක් වගේ එහාට මෙහාට නොවැනෙන විදිහට. මේ තරඟකාරී විඩාබර අර්ථිකය එක්ක දුවන මේ ගමන ඔබට බොහෝදේ මඟ හැරේවි. පවුල.. ඒ වටිනාම ඒකකය රැකගන්න.. ‍දරුවන් එක්ක එක වේලක් හරි එකට ඉඳගෙන කෑම කන්න. තමාට තියෙන එක ප්‍රශ්නයක් හරි දෙමාපියන් එක්ක බෙදාගන්න.. නැතිනම් ඉස්සරහට අම්මා තාත්තා අඳුරන්නෙ නැති සමාජයක් අපිට ඉතිරිවෙලා ඒකටත් ඇඟිල්ල දික්කරන්න තවත් කෙනෙක්ට. 

පරිස්සම් වෙන්න ඔබව යහමඟට ගන්නත් අයහපතින් රවටන්නත් යොමුකරන්නත් චීවරයට, ලෝගුවට පුළුවන්. ඉස්සර අපිට කියන්න වුණේ සුළු පිරිසක් විතරයි මේ දේවල් කරන්නෙ කියලා. ඒත් අද වෙද්දි කියන්න සිද්ධවෙලා සියයට දශම ගණනක් හැර පූජ්‍ය පක්ෂයේ අය මේ විදිහ බව. විශ්වාස කරන්න තමාව හෘදසාක්ෂිය..! ඔය පොරවන් ඉන්න, ඇඟලාගෙන ඉන්න බැටළු හම්වල යට වෙලා දිව්‍යලෝක පෙන්වන්න ඉන්න රකුසන්ට වඩා ඔබ දිව්‍යලෝකය, ස්වර්ගය දකීවි මේ ලොව තුලම..! 

සයුරේ පැන්තොට සොයමින් වැලපෙනවා

කතරේ කෙම්බිම දකිමින් රැවටෙනවා..

දිලිසෙන දියරැළි මාලා

නෙත පුරවානෙක මායා

මිනිසුන් සැමදා සිහිනෙක සැතපෙනවා..

ගමනේ මං පෙත දවසක නිමවෙනවා

ලද දේ කල කී දේ හිත හඬවනවා..

නිවැරදි හැම සඟවාලා 

වරදට මල්දම් දාලා

රකුසන් පුද දී මිනිසුන් සැනසෙනවා..

රන් හිරුමඬලින් සිහිලස අයදිනවා

පුන්සඳ පහනෙන් උණුසුම අයදිනවා

ලෝකය බිහිවූදා සිට අරුමෙකි මිනිසා

ගිරිහිස ඉඳුවර සොයමින් ලතැවෙනවා..

ගායනය-එඩ්වර්ඩ් ජයකොඩි

පබැදුම-බන්දුල නානයක්කාරවසම්
තනු- රෝහණ වීරසිංහ